Ik voel me een wasmachine

Het is alweer 19 juli, ik schrok even.. Want het was de bedoeling dat m'n workaway hosts op 4 augustus hun huis uit zouden gaan. Dat is gelukkig een stukje opgeschoven. Gelukkig, want ze hebben nog geen nieuwe plek gevonden en er is daar wellicht geen plek voor mij. Dat zou een korte zomer worden dus!
De voorbereidingen daarentegen, zijn wel in volle gang. De wasmachine, die hier Marie en Milou heet, draait op volle toeren om alle paardendekens schoon te krijgen voor vertrek. Deze combinatiewasmachine die van Duits en Nederlands fabricaat is gemaakt, schrobt alles schoon in Big Bertha. Big Bertha is op haar beurt zo vriendelijk om op wielen te staan en gemakkelijk om te gooien is om haar vervolgens opnieuw te vullen met schoner water. U begrijpt het goed, deze wasmachine bestaat uit vier handen en een enorme kruiwagen. Maar vergeet dan ook de zon niet, die op een aantal dagen zo vriendelijk is om de dekens zeer snel te drogen.
Vandaag daarentegen, was de zon maar af en toe te voelen tussen de onweersbuien door. Maar klagen kan ik niet, want met een graad of 23 is buiten werken een stuk leuker dan met 32!

Het wasmachine onderdeel dat van Duitse makelarij is, loopt veelal op het vooruitzicht weer op een van de racepaarden te mogen rijden. Deze grijze merrie was vorig jaar nog aan haar stal gebonden (figuurlijk...), maar mag nu rondjes rennen en lopen met Marie op haar rug, voordat ze door de eigenaresse de 'Galop' op mag (een kilometer lange strook van houtsnippers om hard op te rennen).
Het Nederlandse onderdeel werkt echter net zo goed op het vooruitzicht op de hengst van het bedrijf te rijden. Zodra zij deze jongeman onder de knie heeft is er het vooruitzicht om mogelijk het jongste talent van stal warm te lopen. Deze jonge 'colt' (een hengst van 2 jaar) is begonnen aan zijn training om volgend jaar de Epsom Derby te rennen. Voor de onwetenden onder ons, deze race is de meest prestigieuze paardenrace van het land met een van de grootste geldbedragen om te winnen.

Veel is hetzelfde dit jaar, ook een heleboel is anders. Ik ben nog steeds regelmatig aan het tuinieren om alle wild groeiende takken en bramenstruiken in bedwang te houden. Maar het is minder belangrijk dat het erg erf altijd smetteloos uit ziet. Wat fijn, want dat scheelt veel onkruid wieden en grint harken!
Daarentegen worden er geen plannen gemaakt om de farm op te knappen, geen likjes verf en geen nieuwe palen voor hekken die weg beginnen te rotten. Het is opknappen voor zover nodig, maar geen grote klussen om iets daadwerkelijk beter te krijgen. En dat is jammer, want niets geeft zo'n vervullend gevoel bij fysiek werk op een farm, als zien dat je een verschil maakt. Onkruid wieden is bijvoorbeeld erg frustrerend door het steeds terug kerende fenomeen. Het repareren van een tractor-onderdeel is dan een stuk leuker.

Voorlopig zit ik hier nog, hopelijk maak ik de verhuizing naar een goede nieuwe (tijdelijke) plek mee, voordat ik midden augustus terugkeer naar ons 'koude' kikkerlandje.